Schijndels hospice viert vierjarig bestaan
Anna Hospice, het hospice van Laverhof in Wijbosch, viert op 7 januari haar vierjarig bestaan. Een hospice dat voelt als een warm bad en waar iedereen terecht kan met een levensverwachting van minder dan drie maanden. ‘Het verdriet van het verschrikkelijke nieuws kun je niet wegnemen, maar je kunt naasten ontzorgen en de laatste wensen van mensen vervullen.’
Het hospice groeide in de afgelopen vier jaar uit van drie naar vijf bedden. Petra van de Wetering is één van de 25 vrijwilligers die helpt binnen het hospice. “Je doet dit werk om mensen te helpen en een glimlach te geven. Er is geen dag hetzelfde.” Ongeneeslijk zieke mensen gaan naar een hospice om daar de laatste periode van hun leven door te brengen. Toch is er niet alleen maar verdriet in het hospice. Er zijn ook geluksmomentjes. Van de Wetering: “Een vrouw zei laatst eens ‘ik wil graag friet met een frikandel speciaal, kan dat?’ Alles kan hier geregeld worden. Het moet voor de gasten en de bezoekers voelen als een warm bad in een veilige, vertrouwde huiskamersfeer.”
Wensambulance
Een triest sterfhuis is het imago van een hospice, waar volgens haar weinig van klopt. “We lachen ook met de gasten en de bezoekers. Laatst aten we gezellig met alle gasten Chinees aan tafel. Samen met alle vrijwilligers, verpleegkundigen en verzorgenden proberen we van elke dag een feestje te maken.” De wensambulance komt daarom regelmatig langs voor die speciale dag, naar bijvoorbeeld het strand of familie. Daarnaast wordt het kerstfeest feestelijk gevierd met een kerstboom en versiering. Een van de gasten loopt zomaar vrolijk door de gangen ‘de herdertjes lagen bij nachten’ hardop te zingen. Bovendien versieren de vrijwilligers ook met carnaval het huis en bij Koningsdag zijn er oranje tompoezen. Dankzij hulp van de Stichting Vrienden van Anna Hospice is dit mogelijk. Zij zorgen voor de financiële middelen voor alle extra’s. Zo is er laatst nog een overkapping gemaakt, waar de gasten zowel in de zomer als in de winter onder kunnen zitten.
Mantel van liefde
Tamara Aerts werkt als verpleegkundige palliatieve zorg in het hospice. Ze verzorgt de gasten en praat ook veel met familie. “We gaan in gesprek of er nog een laatste wens is. Vaak voel je wel zonder iets te zeggen dat die behoefte er is. Het accepteren van de dood is voor de één moeilijker dan voor de ander. Naasten moeten vaak gerustgesteld worden over bepaalde reacties die bij een ziekte horen. Sterven is een proces, wij begeleiden de gasten en naasten bij dit proces.”
Van de Wetering vertelt verder dat overleden gasten met een zogeheten ‘mantel van liefde’ over hen heen het hospice verlaten. “Het rode plaid is gemaakt door vrijwilligers en verzorgenden. Onze bedoeling is om tot en met het einde mensen warm en met respect te behandelen.” De dankbare taak van vrijwilligers en verzorgenden is te vergelijken met die van de mantel. “Het verdriet van het verschrikkelijke nieuws kun je niet wegnemen maar je kunt de laatste wensen van mensen vervullen en naasten ontzorgen. Gasten lopen niet constant rond met het idee dat ze doodgaan en genieten toch nog van de dagelijkse gewone dingen.”
De grootste wens voor de toekomst van Tamara en Petra is daarom dat héél Schijndel beseft dat er hier een hospice is en dat men er leeft met een lach en een traan.
